Het is nu eenmaal zo… – Column uit de raad

…een zin die we te vaak horen. Soms lijkt het dat er nooit ruimte is voor verandering, terwijl we ons neerleggen bij de status quo. Maar wat als we buiten de huidige kaders durven te denken? Wat als we niet bang zijn voor het onbekende en de moed hebben om nieuwe wegen in te slaan? Stilstand is achteruitgang, en dat is precies iets wat we niet moeten hebben. Het is tijd om te erkennen dat dingen nu misschien zo zijn, ze ook anders kunnen.

Wat als we durven te geloven dat een betere verdeling van welvaart mogelijk is? Dat is precies wat de PvdA in de gemeenteraad doet. We durven kansen aan te kaarten die aanvankelijk ongehoord klinken, maar waar een logische onderbouwing achter zit.

Een van die kansen is het trapsgewijs verhogen van het sociaal minimum naar 130%. Want laten we eerlijk zijn, het is eenmaal zo dat mensen met een minimuminkomen vaak gevangen zitten in een vicieuze cirkel van armoede. Maar waarom zouden we deze cyclus accepteren? Waarom zouden we niet streven naar een samenleving waarin iedereen de kans krijgt om waardig te leven? Door het verhogen van het sociaal minimum geven we mensen de mogelijkheid om hun hoofd boven water te houden.

Een ander voorbeeld is de ‘woningmarkt’, een bron van frustratie voor velen. “Het is eenmaal zo” wordt er gezegd, terwijl mensen wanhopig zoeken naar een betaalbare woning. Maar wat als we ons niet neerleggen bij deze onbetaalbare realiteit? Wat als we durven te investeren in meer sociale huur, zodat mensen niet gedwongen worden om jarenlang op een wachtlijst te staan? Door het verhogen van het percentage sociale huur naar 40% kunnen we mensen weer een perspectief bieden.

Recent was ik hard bezig voor een loonsverhoging voor al het supermarktpersoneel, wat aanvankelijk onmogelijk leek. 10% omhoog. Nu nog de jeugdlonen. Durf te dromen.