Deze column is gepubliceerd in het Weekblad voor Ouder-Amstel van 16 december.
Pleintjes
Scholen met pleintjes. Die waren er altijd. Met je schoolvriendjes voor, tijdens en vooral na schooltijd spelen. Lekker buiten spelen op een veilige plek. Elke dag.
Laatst was ik nog even in mijn oude buurt. Daar op dat plein staat nog steeds de school met het hele groot speelplein. Op dat plein werd gevoetbald, lol gemaakt en werden er talenten ontdekt.
Het is er nu wel drukker in deze unieke karakter volle volksbuurt, en ondanks alle ontwikkelingen bestaat de school en het plein van mijn jeugd nog steeds. En er wordt druk gespeeld.
Spelen op het schoolplein is nu extra leuk, want zomaar een balletje trappen op straat is niet meer mogelijk. Het verkeer op straat eist de ruimte op. Ook in onze dorpskernen eist het verkeer – en vooral auto’s – steeds meer haar plek op, en zijn vooral kinderen daar de dupe van.
We stelde onlangs nog het speelplekkenbeleid vast, waaronder die veilige buurtschoolpleintjes. Maar in het dorp Ouderkerk gaan we die veilige dicht bij huis zijnde schoolpleintjes opheffen. Dat is nodig om kwalitatief modern IKC onderwijs te kunnen geven. Daar kun je toch niet op tegen zijn! Nou, wij wel.
Van heel veel vierkante meter speelplezier per school naar een paar miezerig vierkante meters, misschien zelfs op het dak! Is dat fun?
Dorpsscholen en hun pleintjes geven de buurt een unieke karakter. Schoolpleintjes zijn bij uitstek de belangrijkste leerplekken. Kinderen vinden het er leuk, dat leidt tot persoonlijke ontwikkeling, verbinding en zelfvertrouwen.
Ooit zei iemand, die groot geworden is op straat en pleintjes en vele “14-pleintjes” heeft opgericht: “je gaat het pas zien als je het doorhebt”.
Hopelijk komt het college ook tot een ander inzicht.